(మంతా రవీంద్రనాధ్‌)
పెద్దగా ఆస్తులు..చెప్పుకోదగ్గ ఆదాయ వనరులు..సమాజంలో హోదా..సౌకర్యాలు సౌఖ్యాలు పెద్దగా లేని రోజుల్లోనే మనుషుల మధ్య ఆప్యాయత అనుబంధాలు చ క్కగా వుండేవి.. ఒకరికి ఒకరు చేదోడుగా..నిజాయితీగా అరమరికలు లేని సంబంధాలు కొనసాగించారు.. వున్నంతలో తృప్తిగా వున్నారు..కష్టానికి సుఖానికి ఒకరికొకరు కలుసుకోవడం..అందరం దగ్గర వాళ్ళం అనే అనుభూతి పుష్కలంగా వుండేది.. కుటుంబంలో ఎవరి పిల్లలు అయినా ఏదైనా సాధిస్తే అది కుటుంబం మొత్తం ఉమ్మడిగా సంతోషం వ్యక్తం చేసేవారు..
మా మనవడు లేదా మనవరాలు..అని తాతలు..మా మేనకోడలు లేదా మేనల్లుడు అని అమ్మమ్మ +నాన్నమ్మ ఇంటి వారు అందరూ గర్వంగా చెప్పుకునే వారు.. కుటుంబాలలో పిల్లలు ఒకరికి మించి ఒకరు అవకాశాలు అందిపుచ్చుకుంటూ , మిగిలిన వారికి మార్గ నిర్దే శనం చే సే వారు.. మిగిలిన వారికి అరమరికలు లేకుండా అండదండలు అందించే వారు.. తాము ఎదగడంతో పాటు తమ వారు కూడా ఎదగడం కోసం సహాయ పడ్డారు..
కానీ ఎప్పుడైతే సర్వీస్ సెక్టార్ ప్రాముఖ్యత పెరగడం మొదలైందో, ఎప్పుడైతే కార్పొరేట్ సంస్కృతి పెరగడం మొదలైందో, ఒక్కొక్కరు పిల్లలను చదివించడానికి priority,కెరీర్ సృష్టించు కోవడం మొదలైందో, ఎప్పుడైతే వేగంగా కెరీర్ దొరకడం మొదలైందో, ఎప్పుడైతే వేగంగా కుటుంబాల ఆర్థిక స్థితిగతులు మారడం మొ ద లైందో, జీవితంలో సౌఖ్యాలు విలాసాలు పెరిగాయో, మనుషుల వ్యక్తిత్వం మరింత పరిణతి చెందా ల్సిన దగ్గర రివర్స్ లో కుంచించుకు పోవడం మొ దలైంది పక్కాగా సంబంధాలు పలుచపడటం మొదలైంది.
ఏ ఇద్దరు కలిసినా . వెనుకటి రోజుల్లో లాగా ఆప్యాయంగా నోరారా పలకరించు కోవడమే తగ్గి పో యింది, తమ పిల్లలు సాధించిన విజయాలు,. కొన్నఆస్తులు చేయించుకున్న నగలు, వారు పొందుతున్న సాలరీ ప్యాకేజ్, వారు పొందుతున్న కంఫర్ట్ గురించి తప్ప..ఇంకేమి మాట్లాడటం మానేసారు..
ఆ రోజుల్లో ఇంట్లో కీడు జరిగిన, శుభకార్యం జరిగిన కనీసం 10 మంది చుట్టాలు వచ్చి వుండేవారు, ఆ కుటుంబానికి దైర్యం చెప్పడం, అలాగే.. తరువాత కూ డా ఇంకో వారం రోజులు వుండేవారు. కానీ ఇప్పుడు ఎంత దగ్గర వారి కార్యక్రమం అయినా..చేసే వారు కూడా ఆప్పో సొప్పో చేసి పక్క వాడి కన్నా ఘనంగా చేయా లి అని చూపించే శ్రద్ధ కన్న వచ్చిన వారిని ఆదరిద్దాం అని మర్చిపోతున్నారు.
బంధుత్వాలకు చాలా మొక్కుబడిగా ఆహ్వానాలు ఇవ్వడం, అటెండ్ అయ్యే వారు కూడా తమ అతిశయం చూపించుకోవడానికి, తమ స్థితిలో వచ్చిన మార్పు చూపించుకోవడనికి అతిశయం తో వ్యవహరిస్తూ….. అందరికి అందరూ గిరిగీసుకుని బతుకుతున్నారు., వయసు పెరిగే కొద్దీ ఓర్పు సహనం పెరగాల్సిన దగ్గర అసూయ ద్వేషాలు పెంచుకుంటున్నారు..
నూటికి 90% కుటుంబాలలో పిల్లలు దూరంగానే వుంటున్నారు, అందరికి పిల్లలు దూరంగా వుంటున్న సరే , ఇరుగు పొరుగు నే వుంటున్న రక్త సంబంధీకులు తో కూడా ఆత్మీయ అనుబంధాలు వుంచుకోవడం లేదు ఒంటరి తనం, అనారోగ్య సమస్యలతో బతుకు ఈడుస్తున్నారు. వీళ్ళకు మనిషి తోడు అవసరం అనే ధ్యాస పోయింది నిష్కారణంగా చిన్న చిన్న కారణాలు తోనే విపరీ తమైన అహం, విపరీతమైన తామసంతో పక్క వాడి నీడ కూడా సహించడం లేదు. కనీసం కొద్ది పాటి కూడా సర్దుబాటు ధోరణితో వుండడం లేదు! చాలా కుటుంబాలలో ఇప్పటికే మనుషులు పలచబడ్డారు.
చిన్నప్పటి మా రోజులే బంగారపు రోజులు అనిపిస్తున్నాయి.. నేడు పిల్లలకు అసలు కుటుంబ సంబంధాలు పరిచయం చేయడం ఇన్వాల్వ్ చేయడం ఎప్పుడైతే తగ్గిపోయిందో,అప్పుడే మనుషుల మధ్య దూరం పెరిగింది. రేపటి రోజున మన తరు వాత మన పిల్లలకు మన అనే వారే లేని మిగలని పరిస్థితి సృష్టిస్తున్నాము.
అత్త, మామయ్య, పెద్ధనాన్న చిన్నాన అనే వరుసలు కాపాడండి.డిగ్నిటీ ఆఫ్ లేబర్ ఉంటే బతకడం కష్టం కాదు.కుటుంబ వ్యవస్థను కాపాడండి.
నీ ఇంటికి వస్తే ఏమి పెడతావు? నా ఇంటికి వస్తె ఏమి తెస్తావు అన్న భావన నుంచి బయటకు రండి. అందరూ కొద్దిగా ఆలోచించండి..మన కుటుంబాల్ని మనమే ఎడం చేసుకుంటూ..మనలో మనమే దూరం పెంచుకుంటూ ఇంకా సమాజం నుంచి మనం ఏమి ఆశిస్తాము. .ఎవ్వరికీ వారు గుండెల మీద చేయి వేసుకుని చెప్పండి..మన చిన్ననాడు మనం ఏమేమి పొందాము నేడు మన పిల్లలకు ఏమేమి దూరం చేస్తున్నాము?
ఇప్పటికే చాలా మంది పెద్దవారు వెళ్ళిపోయారు..మనకి ఎంత టైం వుంటుందో తెలియదు..
మనం సక్రమంగా ఆరోగ్యంగా వున్నప్పుడే కనీసం మన వాళ్ళ దగ్గర అయినా పనికిమాలిన అహం అతిశయం వదిలి వెద్ధాము..
మన తరువాత కూడా మన పిల్లలకి మన కుటుంబ అనుబంధాలు వారసత్వంగా ఇద్దాము..
నేను కొన్ని వందల కుటుంబాలను చాలా సమీపంగా చూసి..నేను కూడా ప్రత్యక్షంగా అనుభవించి రాస్తున్నా.
