భారత జనాభాలో కేవలం 2.3% మాత్రమే ఉన్న పంజాబ్, దేశ సైన్యంలో ఎందుకు ఎక్కువ సంఖ్యలో పంజాబీలను చూస్తామని ఎప్పుడైనా ఆలోచించారా? ఈ ప్రశ్నకు సమాధానం చరిత్ర, సంస్కృతి, సాంఘిక అంశాల మేళవింపులో దాగి ఉంది. ఈ విషయాన్ని కొంచెం లోతుగా తవ్వి చూద్దాం.
బ్రిటిష్ సామ్రాజ్యవాద యుగంలో, “మార్షల్ రేసెస్” అనే భావన ఆధారంగా కొన్ని ప్రాంతాల నుంచి సైనికులను ఎక్కువగా నియమించారు. పంజాబీలు, ముఖ్యంగా సిక్కులు, ఆంగ్లో-సిక్కు యుద్ధాల్లో (1845-1849) చూపిన వీరోచిత పోరాటంతో బ్రిటిష్ వారిని ఆకట్టుకున్నారు. 1849లో పంజాబ్ను స్వాధీనం చేసుకున్న తర్వాత, బ్రిటిష్ ఇండియన్ ఆర్మీలో పంజాబీల భారీ నియామకం మొదలైంది. 1947లో స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన తర్వాత కూడా ఈ సంప్రదాయం కొనసాగింది, భారత సైన్యంలో పంజాబీల స్థానాన్ని బలపరిచింది.
పంజాబ్లో సైనిక సంస్కృతి లోతుగా పాతుకుపోయింది. సిక్కు మతం, ఇక్కడ జన్మించినది, “సంత్ సిపాహి” (సాధువు-సైనికుడు) భావనను ప్రోత్సహిస్తుంది—అంటే ఆధ్యాత్మికతతో పాటు న్యాయం కోసం పోరాడే ధైర్యం. ఈ సంస్కృతి పంజాబీలను సైనిక సేవను ఒక గౌరవప్రదమైన బాధ్యతగా చూడమని ప్రేరేపిస్తుంది. అంతేకాదు, పంజాబ్ గ్రామీణ సమాజంలో శారీరక బలం, సహనశీలత వంటి లక్షణాలకు విలువ ఎక్కువ—ఇవి సైనిక జీవనానికి సరిగ్గా సరిపోతాయి.
పంజాబ్లో సైన్యంలో చేరడం ఒక గౌరవంగా భావిస్తారు. కుటుంబాలు తమ సభ్యులు సైనికులుగా ఉండటంపై గర్వపడతాయి, ఈ సంప్రదాయం తరాలుగా కొనసాగుతుంది. ఆర్థికంగా చూస్తే, వ్యవసాయం ప్రధాన వృత్తిగా ఉన్న పంజాబ్లో భూమి విభజన, అప్పుల వంటి సమస్యల మధ్య సైనిక సేవ స్థిరమైన ఉపాధి, ఆకర్షణీయ ప్రయోజనాలను అందిస్తుంది.
రిటైర్డ్ జనరల్ జె.జె. సింగ్, మాజీ ఆర్మీ చీఫ్ మరియు పంజాబీ, ఇలా అన్నారు: “పంజాబ్లో సైన్యం కేవలం వృత్తి కాదు—ఇది మా జీవన విధానం. మా పూర్వజుల కథల నుంచి నేటి గౌరవం వరకు, దేశసేవ మా గుర్తింపులో భాగం.”
భారత సైన్యం దేశంలోని అన్ని రాష్ట్రాల నుంచి వచ్చిన ధీరులతో వైవిధ్యమైనదైనా, పంజాబీల సంఖ్య ఎక్కువగా ఉండటం వారి చారిత్రక, సాంస్కృతిక వారసత్వానికి నిదర్శనం. కాబట్టి, పంజాబీల సైనిక వీరత్వం గురించి విన్నప్పుడు గుర్తుంచుకోండి—ఇది కేవలం సంఖ్యల గురించి కాదు, ఇది ఒక గొప్ప సంప్రదాయం యొక్క కథ
– వేణుబాబు బొల్లి
About the Author
