చిన్నప్పుడు ఏ పండక్కో..పబ్బానికో Dress కుట్టిస్తే.. ఎంత ఆనందమో.. ఎప్పుడు పండగ వస్తుందా, ఎప్పుడు వేసేసుకుందామా అన్న ఆతృతే.. ఇంటికి చుట్టాలొచ్చి వెళ్తో వెళ్తూ.. చేతిలో రూపాయో… అర్ధరూపాయో పెడితే ఎంత వెర్రి ఆనందమో…చుట్టాలొచ్చి వెళ్లిపోతుంటే దుఃఖం తన్నుకు వచ్చేది… ఇంకా ఉంటే బాగుండు అన్న ఆశ… ఎంత ఆప్యాయతలో.. సినిమా వచ్చిన ఏ పదిహేను రోజులకో ఎంతో ప్లాన్ చేసి ఇంట్లో ఒప్పించి అందరం కలిసి నడిచి వెళ్లి.. బెంచీ టికెట్ కొనుక్కుని సినిమా చూస్తే ఎంత ఆనందమో…
ఇంటికొచ్చాకా ఒక గంటవరకూ ఆ సినిమా కబుర్లే… మర్నాడు స్కూల్ లో కూడా… ఆ ఆనందం ఇంకో పది రోజులుండేది…. అసలు రేడియో విచిత్రం.. అందులోకి మనుషులు వెళ్లి మాట్లాడతారా అన్న ఆశ్చర్యం…అమాయకత్వం.. …. పక్కింట్లో వాళ్లకి రేడియో ఉంటే..ఆదివారం మధ్యాహ్నం వాళ్ళ గుమ్మం ముందు కూర్చుని రేడియో లో సంక్షిప్త శబ్ద చిత్రం (ఒక గంట కి కుదించిన) సినిమాని వింటే ఎంత ఆనందం… మనింట్లో కూడా రేడియో ఉంటే…అన్న ఆశ…కాలక్షేపానికి లోటే లేదు.
స్నేహితులు కబుర్లు, కధలు చందమామలు బాలమిత్రలు…సెలవుల్లో మైలు దూరం నడిచి లైబ్రరీ కి వెళ్లి గంటలు గంటలు కథల పుస్తకాలు చదివి ఎగురుకుంటూ ఇంటికి రావడం…సర్కస్ లు, తోలు బొమ్మలాటలు లక్కపిడతలాటలు… దాగుడు మూతలు… చింత పిక్కలు వైకుంఠ పాళీ పచ్చీసు.. తొక్కుడు బిళ్ళలు.. ఎన్ని ఆటలో… మూడు గదుల రైలుపెట్టి లాంటి ఇంట్లో అంతమంది ఎంత సంతోషంగా ఉన్నాం… వరుసగా కింద చాపేసుకుని పడుకున్నా ఎంత హాయిగా సర్వం మరిచి నిద్రపోయాం.
అన్నంలో కందిపొడి.. ఉల్లిపాయ పులుసు వేసుకుని తింటే ఏమి రుచి… కూర అవసరమే లేదు…… 20/-రూపాయలు తీసుకెళ్లి నాలుగు కిలోల బియ్యం తెచ్చేది… ఇంట్లో, చిన్నా చితకా షాపింగ్ అంతా నేనే… అన్నీ కొన్నాకా షాప్ అతను చేతిలో గుప్పెడు పుట్నాల పప్పో, పటికబెల్లం ముక్కో పెడితే ఎంత సంతోషం… ఎంత బరువైనా మోసేసేవాని……. ఎగురుతున్న విమానం కింద నుండి కళ్ళకు చెయ్యి అడ్డం పెట్టి చూస్తే ఆనందం.
– వి.లక్ష్మి శేఖర్
